Yaşantımızda her yapılan iyiliğe doğal bir durum olarak anlamlandırırken,kötülüklere de bize asla yapılmaması gerekir edasıyla inanılmaz tepkiler gösteriyoruz.Neden yapılan iyiliklerin,doğal bir olgu olduğunu basitleştirerek yaşamımızda yer veriyoruz da,kötülüklere karşı tepkimiz çok sert?Vefa kavramını bilmeyenlerin iyilikten doğal bir süreç olarak bahsetmesi bu düşünceden olsa gerek…Halbu ki yaşamda paylaştıkça,verdikçe ve diledikçe çoğalan herşey gibi,kötülüklerinde bir olumsuz davranım sinsilesi var.Yaşamımıza direk ya da önemli sayılacak derecede etki etmiş insanları kısa sürede unutum sohbet hattıgidiyoruz.Vefasınlıktan yana yaralar alıyor,ve bende onaylanıp değerli olduğumu hissetmek istiyorum diyenlere,sohbet telefonları en pratik çözüm yolu olacaktır.İnsanlar çıkar ilişkisi içerisinde yaşamda kaybolurken,yaptığı onca karşılıksız iyiliğe,sadece bir hatır sorma eylemini isteme lüksünden,mahrum bırakan neslin baş mimarlarıyız.Biz biz yapan başta değerli ana-babalarımız,ve akabinde vefanın en değerlileri olan saygı değer öğretmenlerimiz…Hangilerine tam manada emeklerinin karşılığı olan hatırlama hissiyatını verecek eylemde bulunuyoruz?Çok acı,ama son dönemlerde ki huzur evlerinde ki artışlarda,vefanın zerresi olmadığını,üstüne yetmiyormuş gibi yalnızıklara terk etme girişiminde bulunduğumuzu görüyoruz…Hangi ara,bu denli bizi-biz yapan değerleri,hiçe sayarak yaşamdan mutlu olmaya başladık?Yaşam döngüsünde sistematik bir sırayı takip ediyor, ve bu sıranın şaşmaz bir düzen içinde devamlılığı oluyorsa,bizlerinde aynı evrelerden geçip,yaşlılık durumunda olacağımızın,unutulması ya da göz-ardı edilmesi ahmaklık olarak yorumlanabilir.Deve kuşu misali toprağa gömdüğümüz o başlarımızı zamanı geldiğinde bacaklarımızın taşıyamayacağını,unutalım gitsin öyle mi?Unutanlar zaten yaptıklarını yaşayarak,geçte olsa yaşamın dersini,hüzünlü bir sonla alıyorlar…